Informatie WF Hermans:
Willem Frederik Hermans werd geboren op 1 september 1921 in Amsterdam. Hij wordt door veel mensen beschouwd als de belangrijkste Nederlandse schrijver van de twintigste eeuw. Nadat hij zijn gymnasium opleiding had afgerond ging hij fysische geografie studeren aan de universiteit van Amsterdam waarin hij in 1955 cum laude promoveerde. Willem Fredrik Hermans was ook nog lector in Groningen van 1958 tot 1973. Na 1973 verliet hij Nederlandom zich in Parijs te vestigen als schrijver.
Willem Frederik Hermans schreef romans, verhalen, gedichten, toneelstukken en essays. Hij vertaalde ook werken en was ook redacteur van verschillende tijdschriften. Het was een erg stugge en eigenwijze man. Zo weigerde hij de P.C. Hooftprijs in 1972 maar accepteerde we de Prijs der Nederlandse Letteren in 1977. Hij kreeg nationale erkenning door de roman De donkere kamer van Damokles die hij schreef in 1958. Hierin wordt Henri Osewoudt door Dorbeck in het verzet tegen de Duitse bezetter betrokken. Alleen is niets wat het lijkt en niets kan bewezen worden. Nooit meer slapen ,geschreven in 1966, wordt beschouwd als het beste werk van Hermans. Hierin wordt een mislukte wetenschappelijk expeditie in Lapland van een jonge geoloog Alfred Isendorf beschreven. Dit boek kan, net zoals de Donkere kamer van Damokles, op verschillende manier geïnterpreteerd worden en is het meeste verwant aan het wetenschappelijke werk van Hermans.
Een terugkomende themas in zijn boeken zijn de Tweede Wereld Oorloog, zelfmoord en de gevoelens van achterstelling en miskenning. De mens blijkt niet in staat te zijn om de wereld echt te kennen, waarbij vooral mensen die iets willen bereiken in het leven of het goed met de mensheid voor hebben, moeten het vaak ontgelden. Hij beschrijft woord en daad van zijn personages vaak realistisch en hard. Hij laat een erg pessimistisch wereldbeeld zien en zijn personages zijn personificaties hiervan. Zijn verhalen zijn afwisselend realistisch en surrealistisch. Hiertussen bevindt zich ook een overgangsgebied, in sommige realistische werken komen niet-realistische verschijnselen voor of blijft "de waarheid" onduidelijk. Voorbeelden hiervan zijn De donkere kamer van Damokles (1958) en Herinneringen van een engelbewaarder (1970). De donkere kamer van Damokles werd in 1963 verfilmd met de titel Als Twee Druppels Water onder regie van Fons Rademakers. Maar ook droge humor en karikaturen komen vaak in zijn boeken voor. Zijn stijl is helder, krachtig en toegankelijk en de romanpersonages vertegenwoordigen vaak een bepaalde visie op de maatschappij.
Ik heb deze foto serie gemaakt om te laten zien dat niemand is zoals het lijkt. Net zoals bij De donkere kamer van Damokles zijn mensen niet zoals ze zijn. Was Dorbeck wel wie hij zei dat hij was? Was het echt een verzetstrijder of was hoorde hij bij Duitser en deed hij alsof hij een verzetstrijder was? En Henri Osenwoudt leek een sullige man. Hij was getrouwd met zijn lelijke nicht, heeft en hoge stem en geen baardgroei. Ondanks dat hij een mietje lijkt, gaat hij wel het verzet in en liquideert hij mensen. Ook hij is niet zoals je dacht dat hij zou zijn. Bij deze mensen in de fotoserie is het precies hetzelfde, ze zijn allemaal niet wat ze lijken.
In de eerste foto zie je een hele gewone man. Maar misschien is hij wel helemaal niet zo gewoon en is hij ’s avonds een drag Queen. Dit is niet aan hem zien.
In de rij daaronder zie je een vrouw die er degelijk en net uit ziet. Maar weet iedereen wel waarmee ze haar brood verdient? Ze had veel moeite om een baan te vinden en is daarom als prostituee gaan werken. Ook zij is niet zoals het lijkt.
Het meisje daaronder ziet eruit als een normaal meisje. Zouden veel mensen weten dat ze eerst een jongen was? Ze ziet er namelijk uit als een gewoon meisje die je zo op straat zou zien lopen.
En het meisje daaronder is gewoon een knap meisje. Als je haar zag, zou je waarschijnlijk niets achter haar zoeken. En dat is ook maar fijn voor haar want ze wil niet dat mensen weten dat ze plastische chirurgie heeft ondergaan. Je zou niet denken dat dit mooie meisje problemen heeft of heeft gehad met haar uiterlijk.
Al deze mensen zijn niet wat ze lijken te zijn op het eerste gezicht. Er zit veel meer achter hen, ze hebben allemaal een eigen verhaal. Ze creëren een illusie, ze laten zich op een bepaalde manier aan de buiten wereld zien. Niemand is zoals hij lijkt.
Dit is het motto, geschreven door Ludwig Wittgenstein:
“Ik kan hem zoeken als hij er niet is, maar hem niet ophangen als hij er niet is.
Men zou kunnen willen zeggen: ‘Dan moet hij er toch ook zijn als ik hem zoek.’
-Dan moet hij er ook zijn als ik hem niet vind, en ook als hij helemaal niet bestaat”
Men zou kunnen willen zeggen: ‘Dan moet hij er toch ook zijn als ik hem zoek.’
-Dan moet hij er ook zijn als ik hem niet vind, en ook als hij helemaal niet bestaat”
Dit motto past goed bij het boek omdat het natuurlijk op Osewoudt en Dorbeck slaat. Osewoudt weet haast wel zeker dat Dorbeck bestaan heeft. Het enige probleem is dat Osewoudt dit niet kan bewijzen. Het thema van het boek is illusie en ook dat van het motto. Wat er gezegd word in het motto klinkt logisch maar ook niet, dit is hetzelfde met Osewoudt en Dorbeck. Het lijkt allemaal logisch maar toch ook weer niet en illusies worden gecreërd. Door deze dingen past dit motto zo goed bij het boek en het thema.
Titel:
De titel De donkere kamer van Damocles slaat op de donkere kamer waar foto’s in ontwikkeld worden. Osewoudt moest gedurende het boek foto’s ontwikkelen voor Dorbeck. Maar de foto die de ongschuld van hem had kunnen bewijzen is mislukt. De titel is ook afgeleidt van Het zwaard van Damocles wat duidt op een voortdurende dreiging. Die is er natuurlijk ook als je in het verzet zit.
Lofrede:
Ik vond dit een erg interesssant boek. Het leukste eraan vond ik dat je erbij na moest denken omdat haast niets was zoals het leek. Hierdoor moet je telkens goed opletten en is het niet een boek dat je zomaar even leest. De ilusies die gecreërd werden maken het boek juist zo goed vind ik. Niets of niemand is zoals het lijkt, wat ook weer fascinerend is. Hierdoor wou ik ook graag verder lezen en achter deze “raadsels”komen.
Ik vond het boek niet moeilijk om te lezen en had het ook snel uit. Ik verwachtte niet zoveel van dit boek en vond misschien daarom wel het zo’n goed boek. Ik verwachtte dat het een ouderwets en saai boek zou zijn, maar dit bleek niet het geval te zijn. Het was een levendig boek vol intrigues.
Ik vond het ook erg fijn dat veel dingen erg gedetailleerd beschreven waren. Hierdoor kan
Ik heb nog een tijdje aan het boek gedacht toen ik het uit had, wat niet vaak gebeurd. Ik snap wel waarom De donkere kamer van Damocles een klassieker genoemd wordt. Mensen van alle leeftijden kennen dit boek en dat is zeker geen verassing. Ik zou het boek zeker aan andere mensen aanraden. Ook al houd je niet zo van lezen is het boek toch een echte aanrader. Het is een boek dat je aan het denken zet en op hetzelfde moment amuseert en vermaakt.
